O yolmadi saçını

Sesledi komşuları, Esmer, Çiçek bacını

Yine de eksilmedi yürekden bala[1] derdi

Onlar oğul vermedi, onlar teselli verdi.

Mektub-mektub ardından akdı, Bakıya akdı

Ana da mektubların ardıyca bakdı, bakdı...

Mektublarsa Bakını dolaşdı, gezdi, geldi

Mektublar ezik-üzük, mektublar bezdi[2] geldi

Ana yine de bakdı gah dolaşık yollara

Gah da oğul boynuna hasret kalan kollara

Ana oğul büyütdü, gur çatmakaş, gen sine[3]

Ana oğul büyütdü, özgeye[4] nasip oldu

Ana düşündü oğlum ne yapdım ki ben sana?

Bu ne evlatlık yani, bu ne muhabbet oldu?

Oğul büyütdü mü o, büzmedudak bir kıza?

Oğul büyütdü mü o, bin işveye, bin naza?

Ana bilseydi eğer büyütmezdi oğlunu

Yok, bunu yandım dedim, gene atmazdı onu

Bir güzel, bir sevimli oğul büyütdü ana

İçin-için ağlayıb gülmek öğretdi ona

Oğul! Söyle bu mu yaptığın böyle iyilik için?

Qaytar[5] onun ömrüne kaç geceyi, kaç günü!

Qaytar onun saçının siyahlığını geri,

Qaytar o dilindeki şirin-şirin sözleri!

O sözü, o sohbeti, gülüşü anan vermiş

Ana dudaklarından bala dudaklarına

Şimdi ondan gen gezen oğul ayaklarına