Ne doğru söz yazmışlar ki, görmemişim onu ben,

Diyorlar ki, Müşfig, hasta bir tifildin, ananı

Baban gibi soğuk eller kucaklara çekerken,

Yalnız acı figanların titredirdi her yanı.

Şimdi bana her kes: – Anan, baban varmı? – söylese,

Diyorum ki, – kapılmadan bir hülyaya, bir hisse –

Olan olmuş, geçen geçmiş, şimdi beni yaşadan

Bir mukaddes, bir samimi amelim var, bulduğum.

İnandığım bir kıble var, o da her gün, her zaman

Yorulmayan kollarımla, düşünerek yapdığım

Bir alemdir, bir alem ki, semaları kıpkızıl,

Yüksekleri, alçakları, fezaları kıpkızıl!