Ey çılgın külekler, neşeniz taşarken,

Bağların çiyinden mey sorub coşarken,

Nalkıran dağları atlayıb aşarken,

Beni de alınız, uçayım dağlara.

Gönlümde ne varsa, açayım dağlara!

Gürleyin, ilhamım, sanatım gürlesin!

Fırtınam, kasırgam, kudretim gürlesin!

Şimşeyim parlasın. Zulmetim gürlesin!

Ey beni serazad besleyen külekler,

Bir dağın başından sesleyen külekler!

FIDAN VEZIR KEYANI.

MİKAYIL MÜŞVİQ.

ANA[1]

Ana dedim, yüreğime yanar odlar[2] saçıldı,

Ana dedim, bir ürperiş hasıl oldu canımda,

Ana dedim, karşımda bir güzel sahne açıldı,

Ana dedim, fakat onu görmez oldum yanımda.

Ana, ana!.. Bu kelmenin vurgunuyum ezelden,