Mehriban[1] sevgilim önümde durdu,

Yine şairliyim başıma vurdu,

Benden mecnun gibi gönül merakla sordu:

-Bu saçı leyladan nasıl vazgeçim?

Hezan[2] acısına edip tahammül,

Gülün gölgesinde ötende bülbül,

- Hayat, hayat!- diye çırpınır gönül.

Gönülden, sevdadan nasıl vazgeçim?

Sen aldın aşını yeni hisslerden,

Ey cavan[3] kalemim, düşme beherden[4],

A dostlar, söyleyin, ben bu hünerden[5],

Şu tebi valadan nasıl vazgeçim?